Clyde Shelton (Gerard Butler) jest idealnym synem Paula Kerseya, niezapomnianego mściciela wystawianego przez Charlesa Bronsona w słynnej serii „Życzenie śmierci”. Jak dwóch bandytów opada na jego budynek, niszcząc mu partnerkę i córkę, ten wrażliwy i opiekuńczy facet z przedmieść doskonali się nie do zrozumienia. Czara goryczy jest przelana, kiedy prokurator (Jamie Foxx) podpisuje umowę z pojmanymi przestępcami.

Prawo zemsty cda

Clyde stanowi więc zemścić się na oprawcach bliskiej grupy, a przy możliwości udzielić bezwzględnej lekcji sprawiedliwości nieskutecznym obrońcom prawa. Po dziesięciu latach od swej tragedii rozpoczyna specjalistyczną i dużą grę, za uczestników obejmując także przestępców, jak także ciężkich pracowników z przedsiębiorstwa prokuratora.

Jednak „Prawo zemsty” tworzy się jak poważny film o samotnym mścicielu, reżyser F. Gary Gray robi, co może, aby wysłać swemu mocni rys tego moralitetu. Zamiast krwawej jatki i zdecydowanych granic pomiędzy szkodliwymi także rzetelnymi bohaterami, otrzymujemy ostrą walkę i czysty nieład.

W „Około zemsty” nikt nie jest czysty. Wszyscy choć osiągają swoje złe sekrety. Clyde nie jest wówczas tylko szlachetnym mścicielem, lecz jeszcze despotycznym psychopatą o wybujałym ego; Nick Rice, młody, ambitny prokurator bardziej przenika się swym zawodowym CV aniżeli sprawiedliwością, której stanowił służyć; a adwokaci zaliczają się zapominać, że gra zleceniem a zrozumiałymi dowodami istnieje jeszcze przyzwoitość, szczęście a zniszczenie. Gray zaciera granice między słabymi i intensywnymi odcieniami, mama się kreślić portrety bohaterów, używając różnych odcieni szarości. Rezultat jest dość zaskakujący. Badając historię Clyde’a jednocześnie kibicujemy zdesperowanemu typowi i postrzegamy jego okrucieństwo wobec małostkowego, ale w rzeczy niewinnego prawnika. Twórcy „Prawa zemsty” starają się bowiem zwrócić swoją uwagę nie na osobiste dramaty bohaterów, tylko ich instytucjonalny wymiar. Końcu właśnie, że pozwania układane w kartę amerykańskiego stylu sprawiedliwości zawierają tu coś naiwnie.

Także pewne fabularne wolty pozostawiają moc do wymagania. Gray używa z fantastycznych filmowych środków, jedną dobrą scenę zastępuje obok niego kolejna, a tempo historii ma schować scenariuszowe niedoróbki i nadużycia. Te ostatnie są jednak stosunkowo dobrze widoczne. Często za kwestią Clyde’a, bohatera, przy jakim Michael Scofield z serialowego „Prison Break” wygląda na krótkowzrocznego analfabetę. Bohater przygotowywany przez Gerarda Butlera ostatnie były szpieg, geniusz strategii, który sztukę zabijania doprowadził do perfekcji, a jednocześnie innowator mogący zawstydzić samego McGyvera. Jeśli dodamy do współczesnego psychopatyczne słabości i uznanie o swej boskości, otrzymamy postać tyleż wszechstronną, co przerysowaną i śmieszną. To właśnie ów demiurg zbrodni wykazuje się najmniejszym elementem filmowej mozaiki. Układanki mało zaskakującej, ale dobrze poskładanej i relaksującej. Bo choćby w „Około zemsty” F. Gary Gray nie wymyśla prochu, jego film jest zupełnie świetną rozrywką. Zwłaszcza dla współczesnych, którzy – jak niżej podpisany – nauczyli się na kinie spod znaku Charlesa Bronsona.

Zobacz i oglądaj online prawo zemsty online